„Ant-Man” – recenzja przedpremierowa

Wielka opowieść o komiksowych superbohaterach Marvela trwa, wchodzący lada dzień do kin „Ant-Man” przedstawi nam najmniejszego z nich. To efektowna i pełna humoru fabuła, zbyt mocno opierająca się jednak na utartych schematach.

To historia klasyczna dla opowieści o obdarzonych mocą bądź szczególnymi umiejętnościami herosach. Zaczyna się od szkolenia, kiedy to nasz bohater poznaje swoje niezwykłe moce, uczy się nad nimi panować (koniecznie należy to pokazać w humorystycznym montażu z wpadkami), by w końcu przejść test bojowy i udowodnić, że jest gotowy wykonać Zadanie. W „Ant-Manie” modyfikacją klasycznego wzorca jest wpisanie go w hesit-movie, czyli rodzaj filmów opisujących przygotowania i realizację do efektownego skoku/rabunku. I to tyle, jeżeli chodzi o nową jakość w serii, na którą składa się już jedenaście filmów.

Reszta to mieszanka, do której Marvel zdążył nas już przyzwyczaić w „Iron Manie”, „Avengersach” czy „Strażnikach Galaktyki”. Podstawa to humor, bardzo dużo humoru, stąd choćby zatrudnianie w głównych rolach aktorów komediowych – w „Ant-Manie” jest to Paul Rudd – których wystarczy na chwilę wcześniej wysłać na siłownię.

Do tego dokładamy mnóstwo akcji, efektownej, ale przede wszystkim podanej w sposób pomysłowy – znowu, z humorem, oryginalnie, tak aby oprócz olśniewających efektów widza bawiło coś jeszcze; najlepszym przykładem w „Ant-Manie” jest znana ze zwiastunów sekwencja z zabawkowym pociągiem.

W sumie to wszystko się sprawdza, najnowszy film Marvela to wszystko to, co fani tej serii lubią. Jednocześnie jednak sporo rzeczy nie do końca się udało, a może po prostu nie włożono w nie tak wiele wysiłku jak w kolejne sceny akcji. „Ant-Man” momentami sprawia wrażenie filmu leniwego, bo bywa bardzo przewidywalny, często wchodzi w znane nam schematy, zwłaszcza na polu rozwoju bohaterów, których każdy kolejny krok jest dla widza oczywisty.

Również relacje między bohaterami, te najważniejsze, czyli między starym Ant-Manem (Michael Douglas) a jego córką (Evangeline Lily) oraz między nowym Ant-Manem (Rudd) i jego córeczką, wypadają wyjątkowo blado, jakby na siłę miały nas rozczulać, były zbyt dramatyczne. Wyjątkowo sztampowo wypadają również postacie trzecioplanowe, a momentami żenujący jest Michael Pena, świetny aktor, z którego zrobiono stereotypowego Latynosa-klauna (sprawdza się to w wyśmienitych opowieściach-montażach, ale tylko tam).

Nie obyło się też bez scen kuriozalnych, gdzie prym wiodła pewna para policjantów, silnych kandydatów do miana najgorszych funkcjonariuszy roku.

„Ant-Man” to film, którego twórcy chyba za bardzo odczuli ciężar uniwersum Marvela, bo bardzo się starali. Momentami za bardzo – sporo jest humoru trafionego, dobrze wypada zwłaszcza Rudd, ale nie brakuje scen na siłę komediowych, gdzie żart nie pasuje do filmu, ale widać tu piętno stylu całej serii.

W sumie najnowszy obraz Marvela jest bardzo nierówny – błyski geniuszu mieszają się tu z momentami nudy. Przede wszystkim zabrakło zaś jakiegoś wyjścia poza schemat, jakiejś nowej wartości w tej wielkiej komiksowej opowieści – zamiast tego dostaliśmy ścieżkę „The Best of”, która może i jest przyjemna, ale to w sumie odgrzewany kotlet.